ایرانیان همیشه با دیده احترام به آب نگریسته اند.هنوز هم هر جا كه «آبادان»است و«بیابان»،در پیوند
است با آب و آب مایه زندگی.«آب»همراه سه عنصر «آتش»و«باد»و«خاك»نزد ایرانیان از تقدس ویژه ای برخورداراست.تقریبا در همه نوشته های پیش از اسلام ، جایگاه آب در مجموعه آفرینش بسیار حساس است.هرودوت می نویسد ،ایرانیان در هیچ رودخانه ای حتی دست هایشان را نمی شویند و دست
شستن دیگران را هم در آب نمی پذیرندو به رودخانه احترام می گذارند.استرابون نیز لابد با تكیه بر
نوشته هرودوت به همین موضوع اشاره می كند.او مینویسد كه ایرانیان در آب روان شستشو نمی كنند
و در آب روان لاشه و مردار وروی هم رفته چیزهای ناپاك نمی اندازند.البته از گزارشی درباره هخامنشیان
داریم،می دانیم كه داریوش برای رساندن تیرك های سدر،از لبنان به شوش ،از آب روان استفاده كرده
است.روشن نیست در این رویدادها،برای جلوگیری از دژرفتاری به آب چه اندیشه ای گمارده شده است.
نویسندگان پس از اسلام نیز جا به جا از آب به نام یك پدیده گرانفدر یاد كرده اند .نظامی می گوید:
د چنین گفت بر من به دانش درست كه جز آب جور نبود از نخست
ز باران او گشت پیدا سپهر پدیدار آمد از برق او ماه و مهر
ز ماهیتی كز بخاز اوفتاد زمین گشت و بر جای خویش ایستا
از تقدس آب نزد ایرانیان همین بس كه «میهن»و«زادگاه»را «آب و خاك»می نامند.
نویسندگان پس از اسلام نیز جا به جا از آب به نام یك پدیده گرانفدر یاد كرده اند .نظامی می گوید:
د چنین گفت بر من به دانش درست كه جز آب جور نبود از نخست
ز باران او گشت پیدا سپهر پدیدار آمد از برق او ماه و مهر
ز ماهیتی كز بخاز اوفتاد زمین گشت و بر جای خویش ایستا
از تقدس آب نزد ایرانیان همین بس كه «میهن»و«زادگاه»را «آب و خاك»می نامند.
بر چهره ی دلربا مهدی (عج) صلوات.
